Współcześnie obowiązują warunki nowej ekonomii jako skutek przeobrażeń związanych z  kolejną rewolucją technologiczną, w  wyniku której stworzono przełomowe technologie (mikroelektronika, telekomunikacja, biotechnologia, nanotechnologia), powstały nowe gałęzie przemysłu (przemysł farmaceutyczny, oprogramowania komputerowego, biotechnologiczny, laserowy, półprzewodników), a  dotychczasowe dominujące sektory musiały ulec przedefiniowaniu (Lev, 2003; Thurow, 2006). Obecnie wszystkim przyszło funkcjonować w  erze przemysłów wytworzonych przez człowieka, opartych na wiedzy i  sile jego umysłu. Wiedza zyskała atrybut dominacji (Gou i  in., 2019), co tworzy nowy wymiar gospodarki, nowego społeczeństwa i nowego pracownika. Jest to społeczeństwo informacji, organizacji i  nowych relacji (Zając, 2013). Wyłania się stereotyp człowieka jako jednostki uczącej się i  dzielącej wiedzą (Rosiński, 2013), którego praca w  coraz większym zakresie jest zorganizowana wokół operowania abstraktami i  ideami. Spowodowało to znaczące przesunięcia w strukturze zatrudnienia – liczbowe kurczenie się klasy robotniczej i  wzrost liczebności zatrudnionych w  sektorze usług (Solarczyk-Abrozik, 2018).