Przedsiębiorstwa zaawansowanych technologii stanowią siłę napędową większości gospodarek wysoko rozwiniętych. Ich udział w tworzeniu PKB nieustannie rośnie, wysoki poziom ich rozwoju świadczy o kondycji danej gospodarki (M. Falk, 2007, p. 140-147). Kapitalizacja giełdowa wspomnianych podmiotów, będąca miarą sukcesu danego przedsiębiorstwa, rośnie szybciej niż tradycyjnych przedsiębiorstw. Podmioty z tego sektora tworzą nowe miejsca pracy, podczas gdy w sektorach tradycyjnych dochodzi na ogół do restrukturyzacji zatrudnienia. Generują one w większym stopniu wartość dodaną, zwiększają innowacyjność całej gospodarki, przyczyniają się do tworzenia kapitału intelektualnego (A. Coad, R. Rao, 2008, p. 633-648). Stwarzają one ponadto na ogół duże możliwości rozwoju pracownikom, promują nowatorskie metody zarządzania i tworzenie zdecentralizowanej struktury organizacyjnej (C. C. Yang, 2006, p. 162-173). Ich rozwój jest niezbędnym warunkiem umacniania konkurencyjności makroregionów.

Przedsiębiorstwa te cechują się dużymi możliwościami rozwojowymi. Z drugiej strony różnorodne możliwości alokacji kapitału wiążą się z powstaniem kosztów agencji (M. G. Colombo, A. Croce, S. Murtinu, 2014, p. 265-282). 

Pojawia się zatem konieczność dodatkowego nadzoru poczynań zarządu. Jednostki te wyróżniają się również niewielkim udziałem aktywów długoterminowych, zatem banki mogą niechętnie finansować ich działalność, jeśli nie będą miały możliwości zabezpieczenia wartości kredytu aktywami o charakterze trwałym.

Przedsiębiorstwa te posiadają na ogół wyższą wartość aktywów niematerialnych oraz relatywnie mniejszą wartość aktywów materialnych, stąd nie będą prawdopodobnie zgłaszały dodatkowego zapotrzebowania na zewnętrzny kapitał, w tym kapitał o charakterze dłużnym (S. Coleman,  A. Robb, 2012, p. 106-120). Spółki te cechują się większą zmiennością generowanych wyników finansowych oraz przepływów pieniężnych (S. S. Kwon, J. Yin,  2015, p. 645-668). Niestabilność ta powoduje, że ryzyko prowadzonej działalności należy uznać za istotne. Wysoka jego wartość zniechęca potencjalnych kredytodawców do udzielania kredytów bankowych. Warto jednak zwrócić uwagę, że przedsiębiorstwa te wyróżniają się wysoką efektywnością operacyjną, ze względu na niewielkie zasoby majątkowe oraz wypracowywane relatywnie wysokie przychody. Ponadto jednostki gospodarcze należące do sektora wysokich technologii to najczęściej przedsiębiorstwa młode o nie do końca ustabilizowanej sytuacji finansowej, działające na rynku przez niewielki okres czas, które charakteryzuje na ogół krótka historia zdolności kredytowej (J. A. Elston, D. B. Audretsch, 2011, p. 209-222). Reasumując należy zauważyć, że przedsiębiorstwa w dobie czwartej rewolucji przemysłowej w coraz mniejszym zakresie będą się finansować poprzez kapitał obcy.

---

Literatura:

1. Coad, A., & Rao, R. (2008). Innovation and firm growth in high-tech sectors: A quantile regression approach. Research policy, 37(4), 633-648.
2. Colombo, M. G., Croce, A., & Murtinu, S. (2014). Ownership structure, horizontal agency costs and the performance of high-tech entrepreneurial firms. Small Business Economics, 42(2), 265-282.
3. Coleman, S., & Robb, A. (2012). Capital structure theory and new technology firms: is there a match?. Management Research Review, 35(2), 106-120.
4. Elston, J. A., & Audretsch, D. B. (2011). Financing the entrepreneurial decision: an empirical approach using experimental data on risk attitudes. Small business economics, 36(2), 209-222.
5. Falk, M. (2007). R&D spending in the high-tech sector and economic growth. Research in economics, 61(3), 140-147.
6. Kwon, S. S., & Yin, J. (2015). A comparison of earnings persistence in high-tech and non-high-tech firms. Review of Quantitative Finance and Accounting, 44(4), 645-668.
7. Yang, C. C. (2006). The impact of human resource management practices on the implementation of total quality management: An empirical study on high-tech firms. The TQM Magazine, 18(2), 162-173.